در قلمرو موجودات زنده، پروکاریوت‌ها به عنوان سلول‌های تک سلولی شناخته می‌شوند که فاقد هسته تعریف شده و سایر اندامک‌های غشایی هستند. در حالی که این تعریف به طور کلی پذیرفته شده است، بحث‌هایی در مورد وجود موجودات پروکاریوتی چند سلولی وجود دارد.
برخی مشاهدات، مانند تشکیل کلونی‌های بزرگ توسط برخی پروکاریوت‌ها، ممکن است این تصور را القا کند که آنها موجودات چند سلولی هستند. با این حال، بررسی دقیق‌تر نشان می‌دهد که این ساختارها خوشه‌هایی از سلول‌های مستقل هستند که به هم متصل شده‌اند یا در یک ماتریکس خارج سلولی مشترک احاطه شده‌اند. هر سلول در این ساختارها قادر به حفظ حیات مستقل است و فاقد ویژگی‌های کلیدی سلول‌های چند سلولی واقعی مانند تمایز سلولی، وابستگی متقابل و ارتباط سلولی پیچیده است.
نمونه‌هایی از پروکاریوت‌هایی که ممکن است به اشتباه چند سلولی تلقی شوند عبارتند از:
سیانوباکتری‌ها: این موجودات فتوسنتز کننده می‌توانند کلونی‌های رشته‌ای یا صفحه‌ای را تشکیل دهند که به دلیل دیواره سلولی ضخیم و ماتریکس خارج سلولی مشترک، ظاهری شبیه به چند سلولی دارند. با این حال، هر سلول سیانوباکتر در این کلونی‌ها دارای تمام اجزای لازم برای بقا و عملکرد مستقل است.
میکسوباکتری‌ها: این باکتری‌ها در چرخه زندگی خود مراحل چند سلولی را نشان می‌دهند. در شرایط مطلوب، به عنوان سلول‌های جداگانه زندگی می‌کنند، اما در شرایط نامطلوب، می‌توانند به هم تجمع یافته و ساختارهای چند سلولی به نام "میکسوفruits" را تشکیل دهند. میکسوفruits به باکتری‌ها کمک می‌کند تا در برابر تنش‌های محیطی زنده بمانند. با این حال، این ساختارها موقتی هستند و با بازگشت شرایط مطلوب، میکسوفruits حل شده و باکتری‌ها دوباره به صورت سلول‌های جداگانه در می‌آیند.
در حال حاضر، هیچ مدرک علمی قطعی مبنی بر وجود پروکاریوت‌های چند سلولی واقعی وجود ندارد. شواهد موجود نشان می‌دهد که پروکاریوت‌ها به طور کلی به عنوان موجودات تک سلولی باقی می‌مانند که فاقد ویژگی‌های پیچیده‌ای هستند که سلول‌های چند سلولی واقعی را مشخص می‌کنند.
با این حال، تحقیقات در مورد پروکاریوت‌ها همچنان ادامه دارد و ممکن است در آینده کشف‌هایی انجام شود که درک ما را از این موجودات بنیادی تغییر دهد.
